Święto Wojska Polskiego obchodzone jest 15 sierpnia na pamiątkę zwycięskiej bitwy warszawskiej w 1920 roku, stoczonej w czasie wojny polsko-bolszewickiej. W wolnej Polsce zostało ono wprowadzone przez Sejm ustawą z 30 lipca 1992 r. (weszła onaw życie 13 sierpnia 1992 r.). Nawiązuje ono do obowiązującego w II Rzeczypospolitej Święta Żołnierza. Na dzień jego obchodów wybrano 15 sierpnia, gdyż tego dnia w 1920 r. pierwsze oddziały rozpoczęły forsowanie Wieprza pod Kockiem. Rozpoczęła się w ten sposób słynną kontrofensywa, w wyniku której rozbito wojska rosyjskiego Frontu Zachodniego pod dowództwem Michaiła Tuchaczewskiego. Historycy do dziś się spierają, czy większe zasługi w tym dziele ma Józef Piłsudski czy generał Tadeusz Rozwadowski. Minister spraw wojskowych, gen. broni Stanisław Szeptycki w rozkazie ustanawiającym Święto Żołnierza 4 sierpnia 1923 roku pisał: “W dniu tym wojsko i społeczeństwo czci chwałę oręża polskiego, której uosobieniem i wyrazem jest żołnierz. W rocznicę wiekopomnego rozgromienia nawały bolszewickiej pod Warszawą święci się pamięć poległych w walkach z wiekowym wrogiem o całość i niepodległość Polski”. Do bitwy warszawskiej przylgnęło też pojęcie “cudu nad Wisłą”. Nawiązuje ono do szczególnej opieki Matki Bożej nad Polską w czasie wojny z bolszewikami – 15 sierpnia przypada kościelna uroczystość Wniebowzięcia Matki Bożej. Termin “cud nad Wisłą” wprowadził Stanisław Stroński. Nawiązywał on do cudu nad Marną – nieoczekiwanego odsunięcia wojsk niemieckich z przedpola Paryża we wrześniu 1914 roku. W kształcie ustanowionym w II RP Święto Żołnierza obowiązywało aż do 1947 roku. W PRL Dzień Wojska Polskiego przeniesiono na 12 października, rocznicę bitwy pod Lenino. Ustawa z 1992 roku usankcjonowała powrót do dawnej tradycji.